சசியின் டைரி

இலங்கையில் நடந்து வரும் ஆயுதப் போராட்டத்தையும், ஆப்கானிஸ்தானில் தாலிபன் அமைப்பினரின் அடக்குமுறையையும் களமுனைக்கு சென்று செய்தி சேகரித்தவர் அனிதா பிரதாப். இந்தியாவில் அனிதா பிரதாப் போன்று போர் முனைக்கு சென்று செய்தி சேகரித்த செய்தியாளர்கள் மிகவும் குறைவு. அதுவும் தற்போதைய இந்திய வெகுஜன ஊடகங்களில் அனிதா போன்ற பத்திரிக்கையாளர் எவரும் இல்லை என்பதை உறுதியாக சொல்ல முடியும். ஊடகங்கள் என்.ராம், வாஸந்தி, மாலன் போன்ற பத்திரிக்கையாளர்களை கொண்டதாக தான் இந்தியாவெங்கும் உள்ளது. மாநிலத்திற்கு மாநிலம் பெயர்கள் மாறலாமே தவிர பத்திரிக்கையாளர்களின் தரத்திலே பெரிய மாற்றங்கள் இருப்பதில்லை.

பத்திரிக்கை அலுவலகத்தின் ஏ.சி. அறையில் அமர்ந்து செய்திகளை வெளியிடும் செய்தியாளர்கள் மத்தியில் களமுனைக்கு சென்று பல்வேறு இன்னல்களிடையே உயிரை துச்சமாக மதித்து இலங்கையிலும், ஆப்கானிஸ்தானிலும் உள்ள பிரச்சனைகளை பதிவு செய்தவர் அனிதா பிரதாப். அவருடைய அனுபவங்களை "The Island of Blood" என்னும் புத்தகத்தில் விரிவாக கூறியுள்ளார்.

அவரது இந்த உரையினை சமீபத்தில் தான் பார்க்க நேரிட்டது. இலங்கையில் புலிகளுக்கும், இலங்கை அரசுக்கும் இடையே சமாதான உடன்படிக்கை இருந்த காலத்தில் அனிதா முன்வைத்த சில கருத்துக்கள் தற்பொழுது மறுபடியும் போர் தொடங்கியிருக்கிற சூழலிலும் பொருந்துவது இலங்கை இன்னும் போர்-சமாதானம் என்ற இந்த சூழற்சியில் இருந்து மீளவில்லை என்பதையே தெளிவுபடுத்துகிறது.

இந்த உரையில் பத்திரிக்கையாளர்கள் குறித்த அவரது விமர்சனங்களையும் நாம் கவனக்க வேண்டும். ஊடகங்கள் இத்தகைய பிரச்சனைகளில் ஒரு சார்பு நிலைப்பாட்டுடன் செய்திகளை வெளியிடுவது குறித்து அனிதா தன் விமர்சனங்களை முன்வைக்கிறார். ஊடகங்கள் ஒரு பிரிவினருக்கு சார்பாக மாறுவதன் மூலம் பயங்கரவாதப் பிரச்சனையின் எதிரொலி அதிகரிக்கவே செய்கிறது என்பதை அனிதா விளக்குகிறார். பிரச்சனைகளை தேசிய நலன் என்ற பார்வையில் ஊடகங்கள் முன்வைப்பது ஆபத்தானது என அனிதா கூறுகிறார்.



பத்திரிக்கையாளர்கள் குறித்து அனிதா வைத்த விமர்சனத்திற்கு ஒரு உதாரணம் பத்ரியின் இந்த இடுகையில் கிடைக்கும்.

மாலனின் தினமணிக் கட்டுரை - எதிர்வினை

இதே போன்று வாஸந்தி மீது நான் 2006ல் வைத்த விமர்சனத்தை இந்தக் கட்டுரையில் வாசிக்கலாம்

பத்திரிக்கைகளிடம் "சரக்கு" இல்லை

போர் ஒரு சாமானிய மனிதனின் வாழ்க்கையை சிதைக்கிறது. அவனுடைய அன்றாட வாழ்வியலை கேள்விக்குறியாக்குகிறது. உயிருடன் அன்றைய பொழுதை கழிக்க முடியுமா என்ற கேள்வியுடன், தன்னைச் சார்ந்த குடும்பமும், சக மனிதர்களும் அடுத்த சில மணி நேரங்களுக்கு இருப்பார்களா அல்லது உயிரிழப்பார்களா என்ற நிலையற்ற தன்மையுடனும் வாழ்க்கையை நகர்த்த வேண்டிய சூழல் ஏற்படுகிறது. பெரும்பாலும் அதிகார மையங்களால் நகர்த்தப்படும் இந்தப் போர், அந்தப் போரினை நேரடியாக எதிர்கொள்ளும் சூழலில் இருக்கும் சாமானிய மனிதனையே அதிகம் பாதிக்கிறது/சிதைக்கிறது.

ஈழத்திலே நடந்து வரும் போரும் ஒரு சாமானிய தமிழனையே அதிகம் பாதிக்கிறது. தன்னுடைய குடும்பத்தை இராணுவத்திடமும், புலிகளிடமும், துணை இராணுவ குழுக்களிடம் இழந்தவர்கள், விமானத் தாக்குதலால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், கணவன்/குழந்தைகளை இழந்த பெண்கள், உறவுகள் இல்லாமல் அனாதையாக்கப்பட்ட குழந்தைகள் என தமிழ் ஈழம் போரினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் கொண்ட ஒரு நாடாக மாறிவிட்டது. இந்தச் சூழ்நிலை தமிழீழ மக்களின் மனநிலையையும் கடுமையாக பாதித்து இருக்கிறது.

போர் என்பது நேரடியான யுத்தமாக மட்டும் இல்லாமல் புலிகளுக்கு ஆதரவாக உள்ளவர்களை அரசு படைகள் தொடர்ச்சியாக அழிக்கும் நிகழ்வாகவும், புலிகளின் கட்டுப்பாட்டு பிரதேசம் மீதான விமானத் தாக்குதலாகவும், இராணுவம், உளவுக்குழுக்கள், DPU, துணை இராணுவக்குழுக்களின் (Paramilitary) தாக்குதலாவும், தமிழர்கள் அனைவரும் புலிகள் என்ற சந்தேகப்பார்வையினால் தொடுக்கப்படும் மனித உரிமை மீறல்களாகவும் பலப் பரிமாணங்களில் போர் தமிழர்களை பாதிக்கிறது.

இந்த போர் தமிழர்களை பெருமளவில் பாதித்தாலும் சாமானிய சிங்கள மக்களுக்கும் போர் மூலமாக பாதிப்பு இருக்கிறது என்பதை மறுக்க முடியாது. தமிழ் மக்கள் மீது நடத்தப்படும் விமான தாக்குதலுக்கு பதிலடியாக புலிகள் தென்னிலங்கையில் மக்கள் பயணம் செய்யும் பேருந்துகள் மீது தங்கள் தாக்குதலை தொடுக்கின்றனர். இராணுவத்தின் Deep Penetration Unit புலிகளின் கட்டுப்பாட்டு பகுதியில் பொதுமக்கள்/குழந்தைகள் பயணம் செய்யும் வாகனங்கள் மீது கிளைமோர் தாக்குதல் நடத்தும் பொழுது அதே வகையிலான பதிலடி தாக்குதல் சிங்கள மக்கள் மீது தொடுக்கப்படுகிறது. தாக்குதல்/பதில் தாக்குதல் என்று கூறினாலும் இரண்டு பக்கங்களிலும் பாதிக்கப்படுபவர்கள் அப்பாவி பொதுமக்களே.

சிங்கள அரசு புலிகள் மீதான இராணுவ முன்னெடுப்பிற்கு ஏராளமான பணத்தை செலவழிக்கிறது. இலங்கையின் பொருளாதாரம் மிக மோசமாக உள்ள சூழ்நிலையில் வெளிநாட்டு நிதி நிறுவனங்களிடம் இருந்து அதிக வட்டிக்கு பெறப்படும் பணம் போருக்கு செலவழிக்கப்படுகிறது. இந்தச் சூழலில் ஒரு சாமானிய மனிதனின் வாழ்க்கை மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அன்றாடப் பொருட்களின் விலை நிலவரம் பலருக்கும் அச்சமூட்டும் நிலையை எட்டியுள்ளது. தமிழ்/சிங்களர் என இருவரையும் இது பாதிக்கிறது.

இதனால் சிங்கள மக்கள் மத்தியில் எழுந்திருக்கும் அதிருப்தியை மறைக்க போர் வெற்றி சிறீலங்கா அரசாங்கத்திற்கு அவசியமாகிறது. புலிகளை தோற்கடித்து விட்டால் எல்லா பிரச்சனைகளும் தீர்க்கப்பட்டு விடும், எனவே சில மாதங்கள் பொறுத்திருக்கும் படி அரசு பிரச்சாரம் செய்கிறது. போருக்கான ஆதரவை மக்கள் மத்தியில் சிங்கள இனவெறியை தூண்டுவதன் மூலம் திரட்டி வருகிறது. மகிந்த அரசாங்கம் தனது இருப்பினை போர் மூலமான வெற்றி மூலம் மட்டுமே தக்க வைக்க முடியும் என்ற ஆபத்தான சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தியுள்ளது. தற்போதைய ராஜபக்ஷ அரசாங்கம் என்றில்லாமல் சிறீலங்காவின் எல்லா அரசாங்களுமே போர் என்பதை தென்னிலங்கையில் தங்களுடைய அரசியல் பலத்தை தக்கவைத்துக் கொள்ள ஒரு ஆயுதமாக பயன்படுத்துவது தான் ஈழப் பிரச்சனை தொடர்ந்து கொண்டே இருப்பதற்கும் காரணமாக உள்ளது.

********

கடந்த காலங்களில் இந்திய வெகுஜன ஊடகங்கள் தமிழர்களின் இன்னல்களை வெளியிட்டதேயில்லை. 10 புலிகள் பலி, 20 புலிகள் பலி என்று "வெறும்" எண்ணிக்கையாக மட்டுமே செய்திகள் வெளியிட்டு வரும் இந்திய ஊடகங்களில் மக்களின் இன்னல்கள், பிரச்சனைகள் வெளிப்படுவதில்லை. அவ்வாறான செய்திகளை வெளியிடாமல் இந்திய ஊடகங்கள் அக்கறையாக உண்மைகளை மறைத்தன. தொடர்ந்து மறைத்து வருகின்றன. ஈழப் பிரச்சனைக்காக குரல் எழுப்பும் சில அமைப்புகளின் கூக்குரல் கூட பயங்கரவாதிகளுக்கான ஆதரவு என்பதான ஒரு கருத்தாக்கத்துடன் தமிழகத்தின் நடுத்தரவர்க்க மக்களின் மத்தியில் திணிக்கப்படுகின்றன.

ஆனால் இன்றைக்கு இணைய ஊடகங்களின் வளர்ச்சி, வலைப்பதிவுகளின் வளர்ச்சி போன்றவை மூலம் தமிழர், சிங்களர் என இரு சாராரும் தங்கள் பிரச்சனைகளை பகிர்ந்து கொள்ள தொடங்கி இருக்கின்றனர். இதனால் வெகுஜன ஊடகங்களில் பரப்பப்படும் சிங்கள தேசிய சார்பு, தமிழ் தேசிய சார்பு போன்றவற்றை கடந்த உண்மை நிலைகள் வலைப்பதிவுகளில் கிடைக்கின்றன. தங்களின் நேரடி அனுபவங்களை இந்த வலைப்பதிவுகள் வெளிப்படுத்துகின்றன.

இணையம் மூலமான இந்தப் பதிவுகள் மூலம் போர் ஒரு சாமானிய மனிதனுக்கு ஏற்படுத்தும் இன்னல்களையும், அவனது அன்றாட வாழ்க்கையை எப்படி போர் நிர்மூலமாக்குகிறது என்பதை கவனிக்கவும், புரிந்து கொள்ளவும் முடிகிறது. ஈழ தமிழ் மக்கள் மீது தொடுக்கப்படும் போர் சூழல் தமிழர்களின் வாழ்க்கையை எவ்வாறு சிதைத்து உள்ளது என்பதை ஈழத்தைச் சார்ந்த பலர் தங்கள் வலைப்பதிவுகளின் முன்வைத்துள்ளனர். அது குறித்த ஒரு தொகுப்பு.

***********

தமிழ் ஈழப் போராட்டத்தின் தலைநகரம் - யாழ்ப்பாணம். யாழ்ப்பாணத்தை மையமாக கொண்டே பெரும்பாலான இராணுவ தாக்குதல்கள் நடைபெற்று உள்ளன. சிங்கள இராணுவம், புலிகள், இந்திய இராணுவம் என பலரின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இந்த நகரம் பல் வேறு காலங்களில் இருந்து வந்துள்ளது. யாழ்ப்பாணம் தமிழ் ஈழப் போராட்டத்தில் பல உக்கிரமான சூழ்நிலைகளை எதிர்கொண்டுள்ளது. சிங்கள மற்றும் இந்தியப் படைகளின் அடக்குமுறையை யாழ்ப்பாணம் மக்கள் எதிர்கொண்டுள்ளனர். இத்தகைய சூழ்நிலை யாழ்ப்பாணம் மக்களை மனரீதியாக பாதித்துள்ளதாக The psychological trauma of an age old war என்ற இந்தக் கட்டுரை தெரிவிக்கிறது. groundviews என்னும் இந்த தளம் சிங்கள/தமிழ் மக்களின் ஒரு கூட்டு வலைத்தளம். வெகுஜன சிங்கள/தமிழ் ஊடகங்களுக்கு மாற்றாக மாற்று கருத்துகளை முன்வைக்கும் ஊடகமாக இந்த வலைத்தளம் உள்ளது.

The killings, abductions and disappearances that take place daily have contributed to decades of mental agony which are finally taking its toll in the manifestation of an aggressive society. The survey revealed that the majority of young widows had lost their husbands due to killings or abductions. All the young widows were with mental depression.

The Elderly have now grown accustomed to the killings and abductions of their kith and kin including their children, in-laws and friends. They are tired of grieving; attending funerals, there’s no one to console one another; each and every family is victimised daily by the violent activity in Jaffna. They’ve learnt to control their feelings, they hardly laugh or cry.

***********

யாழ்ப்பாணம் தமிழர்களுக்கு ஒரு திறந்த வெளி சிறைக்கூடமாக மாறி விட்டது. யாழ்ப்பாணத்தில் தனக்கு நேர்ந்த அனுபவங்களை இந்தக் கட்டுரை விவரிக்கிறது.

My experiences in Jaffna-Summer 2007

Killings and abductions occurred daily. I have seen dead bodies by the road side. They were mostly young men who have been shot and killed. It is usually reported the next day in the Uthayan News paper that persons of unknown identity are thought to have been the killers. Friends and neighbours are scared to befriend the bereaved family for fear of their lives in case they also become victims of the killers. I was told that the victims were young men who were active politically, either when in University or as journalists or as activists during ‘Pongu Thamil’ celebrations and other political demonstrations. The killings did not appear to be random but targeted. Many of the abducted are given up for dead because so few of them return alive. The killings of these young men have left a growing number of young widows and fatherless children. The ‘recent’ widows number over a thousand. Last month alone 57 men were killed in the Jaffna peninsula. Wives and mothers are anxious each morning when their husbands and children leave home until they return in the evening.

யாழ்ப்பாணம் மக்களின் இயலாமையை இந்த வரிகளின் உணர்த்தும் பொழுது மனம் கனக்கிறது.

The recurrent heartfelt cry that I heard in Jaffna was the sense of hopelessness and the feeling of desolation. Hopelessness because the people of Jaffna had put hope in their politicians through the democratic process. They had hoped in the freedom struggle through the efforts of the ‘boys’-the freedom fighters to some but terrorists to others. They had hoped in every new Prime Minister and President for an equitable solution for all time. They had hoped in the IPKF. They had hoped in the CFA. They had hoped the Norwegians would broker a deal for all time. The International community, the United Nations, the European Union and the Co-Chairs have not done enough to stop the genocide.

I could sense a feeling of desolation, a feeling of being abandoned and lonely and forlorn without friends. A feeling of utter hopelessness filled my heart as well. We have put our trust in men and horses and chariots with no avail. Our hopes have been dashed time and again. We as Tamils and as Sri Lankans as peace loving people have stood back in horror, feeling utterly helpless and alienated.

***********

Jaffna: Tears, blood and terror

Life in Jaffna

All around the town, I saw bombed out buildings, barbed wire and what once would have been residential houses now occupied by the military. One man I met in the plane told me his land and house had been taken over by the military in 1990, and no compensation or alternative land or housing had been provided. He has given up hoop of ever getting it back.

In terms of hearing, nothing can beat the shelling. Whether it was while I was trying to sleep, or while doing the training that took me to Jaffna, or even while playing a friendly cricket match, shelling continued.

Insecurity of civilians

The curfew is now at 9pm (untill early November it had been 7pm) and on two days, as I went around at about 7pm, I didn’t see a single vehicle or cycle on the streets. Several friends told me that they “regretted” they can’t invite me for dinner as curfew starts at 9pm, and in any case, it would not be safe for me to visit them or vice versa after dark. The training was I was doing had to be concluded by 2.30pm, to enable participants to reach home before dark, leaving space for “convoys” that block roads for hours.

But everyone I spoke to said curfew is not for protection of civilians – but for protection of “unidentified groups” that roam the streets of Jaffna abducting and killing people. I got names of seven people who had been killed in the week I was in Jaffna. I remembered a recent report that showed that showed that almost 2 person per day disappeared or was killed in Jaffna in the first 8 months of 2007.


இது சிறீலங்கா அரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள யாழ்ப்பாணத்தின் நிலை என்றால், புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள பகுதியில் இராணுவத்தின் விமானங்கள் தமிழர்கள் மீது குண்டுகளை பொழிகிறது.

வன்னியில் தனக்கு நேர்ந்த தினசரி விமான தாக்குதல் மூலமான இன்னல்களை இந்தக் கட்டுரை விவரிக்கிறது.


Kfir – Daily Messengers of Death

What a difference! In place of the eagle that took the lives of the chicks there is the Man operated Kfir. I couldn’t conclude if the man or the Kfir is the messenger of death. But certainly the man has his role as well. Kfir is a man-made huge iron air vessel that carries the dangerous poisonous thing called bombs that are shifted into its belly using cranes. They are so huge and heavy. The iron structure called as the Israeli-made Kfir flies from Colombo, the capital city of Sri Lanka in just ten minutes. It comes with the sole purpose of taking the lives of Tamils that have become so cheap in the eyes of the Sri Lankan government- a democratic government said to be adhering to the noble truths of Lord Buddha who preached against the killings of lives in whatever form. The eagle as said above stick to no moral rules neither it has the capacity to think. But the government that sends the killer in the form of a Kfir and the man behind the wheels are capable of thinking. They do think- in terms of killing Tamils. Let it be anybody - children, elderly, or sick, they are Tamils and they should be killed.

In the eye of the storm

It was the 25th of November 2007. I was sitting at the door-steps of the house, relaxing and enjoying the outside view -the garden and the flowers and the unpolluted atmosphere that refreshes anyone both mentally and physically. There were some children playing in the opposite compound playing and giggling and shouting in their natural carefree childhood innocence. I enjoyed it very much. But this didn’t last long.

All of a sudden there was the sound of the Kfir approaching. Before I could gather my senses the children took to their heels and fled somewhere and I too was called out to run away. There wasn’t time to run. I could just go to the backdoor of the house and there was the deadly noise of the bomb being dropped and the blast of it from all sides, the banging of the doors and windows and the people running and shouting out in panic. I heard as if a heap of daggers are being dashed simultaneously. I felt it close–so close that they rang in my ears. I shut my ears, closed my eyes and pressed myself against a wall and stood motionless. All what I could think was that I cannot do anything other than accepting whatever fate decides for me. My throat was parched; I lost the capacity to think anymore and everything was beyond my control. When all is over and there was absolute silence I couldn’t even think that I am saved. There was smoke everywhere. The unpolluted atmosphere I just enjoyed got surrounded with poisonous gaseous elements from the bomb. A silence that predicted the death of some innocent lives prevailed in the neighbourhood. People were running helter-skelter. They were running to see what had happened and who is left dead and injured. At once they started acting and rushed to the spot for help. All in a moment depicting how unpredictable is life in Tamil Eelam. What can we do to help these people?

Life on the run

I met a boy of 17years whom I asked which area of Tamil Eelam he is from. He answered, “Amma I had been running since I was three. I have lived under the trees. Slept in open places. Eating whatever is available and my mother has told me that she even had to quench my thirst with the water running in a canal that carried dirty water. I haven’t attended schools regularly. I was in several schools. I couldn’t concentrate in my studies for I didn’t know where I will go next.” He is not the only youth with such a story. There are many such people. Their agony doesn’t end there. They have seen people being killed due to the bombing and shelling. They have seen the distorted bodies; helped to clean them up. There live so many people who lost their limbs and eye-sight. The worry, the memories and the impact is too much to bear with.

groundviews.org தளத்தில் தென்னிலங்கையில் நிலவும் போர் சூழ்நிலையை பிரசன்னா ரத்னாயகே என்னும் சிங்களர் Travels in a Militarised Society என்னும் கட்டுரை தொடர் மூலமாக விளக்குகிறார்.

தெரு நாய்களை விட தமிழ் மக்கள் கேவலமாகிப் போன சூழ்நிலையை இந்த வரிகள் உணர்த்துகின்றன.

In Colombo, Jaffna, the East, Vayvuniya, and elsewhere people continue to disappear. There are no investigations and no local or national records kept of who or how many they are. From one day to the next, people forget because another incident has occurred.

However, things are not all bad: last year the government decided it must stop the killing of stray dogs—not the right to be happening in a Buddhist country. The dogs have taken advantage of this ethical decision and packs of strays trot around enjoying the freedom of the capital city.


புத்தரின் வழியை பின்பற்றும் புத்த பிக்குகள் போருக்கு ஆதரவளிக்கும் சூழ்நிலை தான் சிங்கள-பொளத்த இனவாதத்தின் உச்சகட்டம்.

Switching to another channel, there is a serious discussion in progress about how to conquer the Vanni, the Tamil district in the centre of the country. The panel of civilian men, who call themselves academics, and Buddhist monks, are making war in the TV studio in their immaculate saffron robes and well-ironed shirts, with benefit of AC and bottled mineral water. Loudly, belligerently, they outdo each other, shouting “We will win!” “We will crush the Enemy!” “We will prevail!” “We will have a proper Sinhala New Year in April!”

On a third channel another big discussion is going on between members of the Sangha and some more self-designated academics. They are devising a Buddhist justification for war; how to legitimate the process of annihilating non-Sinhala elements of the nation. A listener phones in to protest that this is not the Buddhist way. The panel of authorities strongly and unanimously reject this. Ours is a revised Buddhism; a Sangha-ism that accepts no dissent.

சிங்களச் சூழலில் போர் எவ்வாறு சிலருக்கு பயன் அளிக்க கூடியதாக உள்ளது என்பதையும், அந்த காரணத்திற்காகவே போரினை சிங்கள மக்கள் ஆதரிக்கும் போக்கினையும் இந்தக் கட்டுரை விவரிக்கிறது.

At a small tea stall beside the tank, I have a little chat with the owners. They too are very happy with the new war situation: lots of young villagers, girls as well as boys, have got good local jobs as Home Guards and no longer worry their parents by going off to Colombo looking for work. They are well paid; they have job security and social status as never before. So the youth are happy and their parents are happy that the war has brought this improvement in their lives. On the billboards along the roadside of this agricultural district, amongst the ads for fertilisers and weed killers, are others which encourage and praise our valiant troops.


http://www.groundviews.org/2008/03/07/travels-in-a-militarised-society-6-strolling-along-ward-place-colombo/

....During the ’90s he told me many stories about the geopolitical demographics of Boralla. He even had stories of individual buildings. What had happened here was this: in 1958 and 1983, thousands of Tamils of the area had to flee in a great rush to save their lives. Many were small traders who ran their businesses from street stalls or peddled their goods along the pavements. When they had to leave, they asked their Sinhala neighbours to safeguard their property until they would return to reclaim it and take up their normal lives again. This is not what happened. Their neighbours agreed and watched the exodus. Some Sinhala residents of Boralla took over these abandoned businesses and, having good connections and no political or ethnic problems, prospered to such an extent that many are now millionaires and leading figures in the Sinhala national project. When some of these Tamil owners returned, they found that most of their houses were gone. New buildings have gone up in which their former friends now run major businesses build up from the goods and properties inherited from their erstwhile neighbours.

http://www.groundviews.org/2008/03/09/travels-in-a-militarised-society-7-cultural-iconography-odel-present-and-past/

in the second JVP uprising of the late ’80s and early ’90s, they lost 60,000 people. They in turn killed more 6,577 of their adversaries. During this time, they were dependent on Amnesty International, which brought their plight to the attention of the world and put much effort into protecting their human rights. Amnesty’s support for the JVP was so effective that in 1991 Defence Minister Ranjan Wijerathne called Amnesty a terrorist organisation, a wolf in lamb’s clothing out to demonise Sri Lankans. Now the JVP are partners of the government by day and champions of ‘the people’ by night. This is the strange choreography of opportunism, of those who have power without responsibility. They call themselves Marxist but they are Mask-ist. Not only do they deny that there are any human rights problems in Sri Lanka, but they are the ones now who loudly accuse Amnesty of siding with the LTTE and ignoring that organisation’s violations.

அமெரிக்கா, ஒசாமா பின்லேடனுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்துவதை எவ்வாறு அமெரிக்க மக்கள் விரும்பமாட்டார்களோ அது போல தலாய்லாமாவுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்துவதை சீன மக்கள் விரும்பமாட்டார்கள். எனவே சீனா தலாய்லாமாவுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்த வேண்டும் என எதிர்பார்க்காதீர்கள்.

இது என் கருத்து அல்ல. தலாய்லாமா என்கிற அமைதியை விரும்புகிற தலைவருடன் இஸ்லாமிய அடிப்படைவாத பயங்கரவாதியான ஒசாமா பின்லேடனை நிச்சயம் என்னால் ஒப்பிட்டு பார்க்க கூட முடியவில்லை.

இவ்வாறான கருத்தினை முன்வைத்திருப்பது இந்தியாவின் பாரம்பரிய மிக்க "தேசிய" பத்திரிக்கையான (India's National Newspaper) ஹிந்து. ஹிந்துவில் வெளியாகியுள்ள ஒரு கட்டுரை இவ்வாறு கூறுகிறது.

What those urging China to negotiate with the Dalai Lama fail to recognise is the fact that Beijing’s main constituency is not the international community but its own domestic public. For Beijing to appear ‘soft’ on the Dalai Lama would be as politically unpalatable domestically asit would be in the United States were Washington to decide to engage in dialogue with Osama bin Laden.

ஈழப் பிரச்சனையில் எவ்வாறு சிங்கள மக்களின் சார்பாக இருந்து ஹிந்து, தமிழ் ஈழ விடுதலைக்கு எதிராக பேசுகிறதோ அது போல இந்தக் கட்டுரை சீன மக்களின் பார்வை என்பதாக ஒன்றினை "முன்னிறுத்தி" திபெத் விடுதலைப் போராட்டம் குறித்த சீனாவின் பார்வையை இந்திய வாசகர்களிடம் விளக்க/திணிக்க முனைகிறது. ஈழப் பிரச்சனை குறித்து நிருபமா சுப்ரமணியன் எழுதுவது போன்ற ஒரு தொனியில் இந்தக் கட்டுரையை எழுதுகிறார் பல்லவி ஐயர்.

உண்மையில் இந்தக் கட்டுரைகளை யார் எழுதுகிறார்கள்/யார் மேற்பார்வையில் எழுதப்படுகிறது போன்ற கேள்விகள் எழுந்தாலும் இந்தக் கேள்விகளை ஹிந்துவின் பாரம்பரிய வாசகர்களிடமே விட்டு விடுகிறேன்.

ஹிந்துவின் கட்டுரை - How China sees the Dalai Lama and his cause